3
Penat
tak terkata. Rasa nak tercabut tulang betis aku. Baru dua minggu aku bekerja di
Restoran Selera Kita sejak Untouch Printing tutup. Restoran itu kat bawah ofis
aku dulu saja. Ramai yang dah kenal aku kat restoran itu jadi senang sikit aku
nak bekerja kat situ. Aku dulu kan pelanggan tetap Restoran Selera Kita.
Lagipun aku telah memudahkan urusan ayah aku untuk menghantar dan menjemput aku
pulang kerja. Kalau aku kerja kat area
lain mesti dia susah, kan?
Malam ini, sekali lagi aku minta bantuan adik aku untuk
mengurut kaki aku yang kepenatan. Belakang aku pun dia tekan-tekan tadi sampai
keluar bunyi. Lega sikit rasanya.
“Itulah ayah dah larang Kak Ain kerja kat restoran tu.
Kak Ain degil.” Dalam sibuk mengurut aku, mulut Azra sama rancak dengan tangan
dia juga. Dari tadi berleter. Macam mak nenek. Dia lupa ke aku ni kakak dia?
“Jadi
pelayan restoran memang penat. Dulu elok-elok ayah suruh cari kerja gomen Kak
Ain tak nak. Sibuk nak kerja kat company
kecik yang tak ada jaminan masa depan tu,” pot pet pot pet dia tak habis-habis
lagi. Oh, ya. Jangan tak tahu. Nama panggilan aku kat rumah, Ain. Kawan-kawan
saja yang panggil aku Rain.
Wahai adikku sayang, aku penat tau tak?! Dahlah siang aku
bekerja malam aku kena leter dengan budak tak cukup umur ini pula. Menyesal aku
suruh dia urut kaki aku. Tak pasal-pasal kena dengar ceramah. Masa makan malam
tadi pun aku dah kena berdas-das dari ahli panel terkemuka. Siapa lagi kalau
bukan mak ayah aku.
Kata
mak aku; “Ain carilah kerja elok sikit.
Bukannya Ain tak sekolah tinggi sampai kena kerja jadi pelayan restoran tu.
Ingat jadi perempuan tak payah fikir pasal kerja ke? Bila ada kerja tetap,
senanglah hidup Ain. Kalau kena tinggal laki pun tak kisah. Mak ayah tak
menongkat langit, Ain. Suatu hari nanti mati juga. Mana lagi Ain nak
bergantung?”
Ini
dari ayah aku; “Tak teringin ke nak kerja gaji besar? Ada payslip, boleh beli
kereta macam kawan-kawan Ain. Tengok abang tu, lima tahun kerja dah dapat beli
rumah. Ain tak jealous?”
Aku
bukanlah nak derhaka tak mahu dengar nasihat orang tua, masalahnya aku baru
lagi kerja kat restoran itu lepas berhenti kerja. Takkan nak berhenti lagi kot?
Agaknya ayah aku bosan hantar aku pergi kerja sebab tu dia cakap macam tu.
Ishh…tak baik sungguhlah aku ni. Buruk sangka pula kat ayah aku.
“Ini apesal diam pula? Selalu tu Kak Ain jadi pembidas
nombor satu.”
“Aku penatlah, Azra. Kalau kau tak nak diam, kau blah
dari bilik aku ni.”
Azra picit kaki aku. Bertambah sakit kaki dan hatiku!
“Sombong! Orang dah tolong urut banyak cekadak pula. Okeylah, orang blah lah
ni.”
Sekarang tinggal aku terkebil-kebil dalam bilik. Badan
aku penat sangat tapi mata pula tak nak tidur. Mungkin sebab hati aku ini
sedang pedih dan sedih. Sejak aku terpisah dengan kawan-kawan di Untouch
Printing, rasanya macam tak ada siapa yang faham perasaan aku. Aku tension. Betul juga kata Azra, kalau
dari dulu lagi aku cuba minta kerja kerajaan mungkin sekarang aku dah dapat
kerja tetap. Dulu aku cuma fikir keseronokan saja.
“Ain memandang ringan soal kehidupan. Hidup bukan untuk
berseronok saja. Hidup satu perjuangan. Sekarang Ain tak rasa sebab ada mak dan
ayah.” Ini nasihat daripada abang aku yang jadi kebanggan keluarga. Aku faham
nasihat dia tu tapi Nurain tetap Nurain. Aku akan berubah tapi tunggulah bila
tiba saatnya nanti.
Aku memang ada keinginan nak minta kerja kerajaan tapi
keputusan STPM aku dulu tak berapa bagus. Dapat ke aku nak masuk kerja
kerajaan? Lagipun faktor keseronokan di tempat kerja itu penting juga kan? Tak
salah aku pilih untuk bekerja di Untouch Printing dulu. Aku nak sokong
perjuangan saudara seagama aku dalam berniaga. Eloklah niat aku tu.
Tak boleh tidur, so apalagi…facebook lah. Tiba-tiba aku
nampak nama pujaan hatiku, Ulfy Zahari sedang online. Yahoo! Bolehlah aku menjual minyak. Lama dah tak chatting dengan dia sebab aku lama dah
tak nampak dia online.
Nourish
Rain : Salam.xtdr lg?
Ulfy
Zahari : wsalam.dh tdr.ni roh dia sdg on9.
Nourish
Rain : lawaklah tu konon… J kenapa tak tdr?idea mari ke?
Ulfy
Zahari : td mcm ada idea tp dh hilang balik
Nourish
Rain : apesal?
Ulfy
Zahari : tiba2 ade budak cute kacau sy..tanya ‘xtdr lg?’ hehe…
Nourish
Rain : yelah…xnk kacau awak…pg lah sambung buat keje awk tu…..
Aku merajuk. Adakah patut dia kata aku kacau dia?
Perkataan ‘cute’ tu langsung tak dapat nak elakkan rasa kecil hati aku.
Ulfy
Zahari : oklah awak..nnt kita borak lagi..gud nite…assalamualaikum
Uwaaa…aku rasa nak menangis saja. Dahlah tadi aku memang
tengah sedih. Bila aku merajuk dia tak pujuk aku pun. Buat-buat tak tahu pula
aku tengah merajuk! Ishhh…nasib baik aku angau kat dia kalau tak aku sembur api
naga kepala tujuh kat Ulfy Zahari. Saja nak buat aku geram. Tanpa membuang masa
aku terus shut down laptop aku. Tarik
selimut lalu tidur dengan air mata. Dunia ini kadang-kadang sangat kejam! Malam
itu aku mimpi Ulfy Zahari berjalan di atas titi menghala ke arah restoran
tempat aku bekerja sekarang.
Apakah?
Aku
mendekati seorang lelaki berpakaian kemas yang baru duduk. Sambil itu, aku
periksa apron aku kot-kot ada kotoran. Kebersihan sangat penting dalam
perniagaan makanan macam ini. Jadi aku kena pastikan diri aku sentiasa bersih
semasa mengambil pesanan dan menghantar makanan kepada para pelanggan.
“Nak makan apa, encik?” aku tanya dengan hormat.
‘Encik’ itu pandang aku semacam. Kemudian dia senyum lalu
menjawab, “Macam biasa.”
“Macam biasa tu apa?” tanyaku lagi.
“Oh, awak pelayan baru,ya! Tak apa, awak bagitau kat
dalam tu saya nak macam biasa. Taulah dia orang.”
Aku membalas senyumannya. “Okey,” jawabku pendek lalu
bergerak ke dapur. Aku hairan sebenarnya. Dah dekat nak sebulan aku kerja di
sini, tak pernah pun aku nampak muka lelaki itu. Tapi dia order ‘macam biasa’.
Takkanlah regular customer tak datang
sini dalam masa tiga minggu, kan? Faham tak apa yang aku kelirukan sekarang ni?
“Wei, Rain! Muka berkerut-kerut tu kenapa? Macam nak
jawab soalan matematik pula aku tengok kau ni.” Lisa selamba gelakkan aku. Lisa
ni aku baru kenal. Sejak dia kerja kat Restoran Selera Kita empat bulan lepas.
Aku rapat dengan dia sebab aku hari-hari lepak dengan dia kat sini masa aku
tunggu ayah aku jemput aku balik kerja dulu.
“Ada customer
depan tu order macam biasa. Tapi aku tak pernah pula tengok dia kat restoran ni
selama aku kerja kat sini. Itu yang aku bingung.”
Lisa terus menjenguk ke luar dari ruang dapur itu. “Oh,
itu Wan Hasbi! Abang Wan Habib. Takkan kau tak kenal? Dia memang selalu makan
kat sini. Tiap kali datang memang dia minum nescafe ‘o’ saja. Makan pula dia
sendiri ambil lauk nasi campur kat depan tu. Tak pernah tukar. Tapi betullah
kau cakap. Dah sebulan dia tak datang. Outstation
agaknya, ” terang Lisa.
“Abang Wan Habib ke? Aku tak pernah tahu pun Wan Habib
ada abang. Lagipun muka dia orang tak sama langsung. Wan Habib cerah dan handsome sikit. Abang dia ni hitam
manis.”
“Wah, sempat kau tilik muka dia ya? Wan Habib memang handsome tapi abang dia ada aura tau.
Nasib baik aku dah ada boyfriend kalau
tak harus aku dah mengorat Wan Hasbi ni. Kalau dia nakkan aku, aku sanggup
tinggalkan Reza.” Lisa memuji Wan Hasbi sambil tersenyum miang.
Aku langsung tak setuju dengan prinsip Lisa. Dia nak
tinggalkan boyfriend dia sebab Wan Hasbi?
Perempuan macam inilah yang rosakkan nama baik wanita-wanita terhormat yang
setia pada kekasih. Kalau dah berkasih tu, terimalah kelebihan dan kekurangan
kekasih. Bagi aku, cinta itu tak bersyarat. Itu aku punya prinsiplah.
Sebut pasal cinta, aku teringat Ulfy Zahari. Aku jatuh
cinta pandang pertama dengan dia ni. Bukan pandang wajah dia tapi novel dia.
Betul, aku tak tipu! Aku pertama kali baca karya si Ulfy Zahari waktu aku
mula-mula masuk Untouch Printing. Aku tertarik dengan cara dia menulis. Baca
berkali-kali pun aku tak jemu. Aku minat sangat dengan dia lalu aku cari nama
dia kat facebook dan terus add. Nasib
baik rakan facebook dia masa tu belum ramai lagi jadi aku dapatlah add dia. Sekarang dah tak dapat sebab
jumlah rakan dia dah sampai tahap maksimum.
Sepanjang tempoh aku isytiharkan diri aku jatuh cinta
pada Ulfy Zahari, aku tak pernah lagi layan mana-mana lelaki yang nak
berkenalan atau nak jadikan aku teman istimewa. Aku setia sungguh pada dia.
Azra kata aku bodoh. Walaupun single,
Ulfy tu punyalah ramai peminat, takkanlah dia pandang aku. Tapi aku tak kisah.
Cinta tak semestinya bersatu, kan? Tapi Azra tak tahu bahawa setiap kali solat
aku doakan agar aku dijodohkan dengan Ulfy Zahari. Akulah kipas-susah-mati (die
hard fan) Ulfy Zahari!
“Apa
aura yang ada kat Wan Hasbi tu? Aku tengok biasa-biasa saja.” Aku bertanya pada
Lisa selepas menghantar nescafe ‘o’ Wan Hasbi sebentar tadi. Disebabkan
kata-kata Lisa tentang aura dia, aku sempatlah juga curi-curi pandang dengan
harapan aku akan jumpa aura itu. Tak ada pun…
“Kau tak nampak janggut dia tu? Itulah aura. Kau bukan
tak tahu aku gilakan mamat yang ada janggut.” Erk? Gila! Janggut tu aura? Okey,
simpan janggut itu satu sunnah. Itu aku faham. But, aura? Lisa, please…
“Lagi
satu. Kerjaya dia pun aura. Nak tahu, dia tu Pegawai Hal Ehwal Islam kat
Pejabat Mufti di bangunan baru itu. Orang alim-alim macam ni, bisa gugur
jantung gue!” Dah tahap kritikal punya angau.
Mungkin sebab aku ini bukanlah perempuan yang
‘baik-baik’, jadi lelaki idaman aku tak
seperti yang Lisa angankan. Aku suka lelaki sederhana. Little bit naughty. Bad boy for a bad girl. Muahaha… sebenarnya
lagi senang cari lelaki macam ini cuma kena pandai pilih takut terlebih naughty pula. Kita yang nahas.
Ulfy
Zahari tu lelaki macam mana, ya?
No comments:
Post a Comment